Sommige honden maken veel geluid tijdens het spelen met een mens; ze grommen gevaarlijk waardoor het kan lijken alsof het echt menens is. Vooral bij het spelen met je eerste hond of met een ander type hond dan je gewend bent, kan je gaan twijfelen of het eigenlijk nog wel een spelletje is.

Gelukkig zijn er wat verschillen tussen een zogenaamde ‘spelgrom’ en een grom die bedoeld is om te waarschuwen, en dus gemeend is.

• Een ‘echte’ grom is laag, soms zelfs zo laag (vooral bij grote honden) dat je hem bijna meer voelt dan hoort. Een spelgrom is veel hoger van toon.
• Een ‘echte’ grom blijft bijna de hele tijd op dezelfde toonhoogte, terwijl het geluid van een spelgrom veel meer op en neer gaat van hoog naar laag en andersom.
• Een spelgrom bestaat vaak uit een aantal korte grommen die samengaan met het spel; bijvoorbeeld bij een trekspelletje komt er bij iedere nieuwe ruk ook een nieuwe grom. Bij een ‘echte’ grom blijft de grom meestal doorgaan zolang de situatie niet verandert of tot de hond adem moet halen. Na het adem halen gaat de grom weer op dezelfde toonhoogte verder.

Naast het grommen zijn er nog meer manieren waarop je kunt zien of je hond wel aan het spelen is;

• De meeste honden kwispelen als ze spelen. Hierbij gaat de staart (en soms zelfs het achterwerk) van de hond in een brede ontspannen boog op en neer. Meestal is de staart hierbij lager dan, of op dezelfde hoogte als de hond hem normaal draagt. Een staart die in kleine snelle bewegingen op en neer gaat of waarbij alleen het uiteinde beweegt laat juist spanning zien.
• Een hond die speelt heeft een ‘zachte’ gezichtsuitdrukking; de ogen zijn de normale grootte of iets kleiner, de wangen en lippen zijn ontspannen.
• Een hond die speelt beweegt zich vaak wat ‘overdreven’ waardoor het er grappig uit kan zien. Dit herkennen wij mensen meestal meteen als spel.